«Να σου πω μια ιστορία;» με ευφυή θεατρική απόδοση… Είδαμε & Σχολιάζουμε

Όπου ο κεντρικός ήρωας Ντέμιαν, προκειμένου να αντιμετωπίσει ποικίλα ψυχολογικά προβλήματα με τον εαυτό του και τους άλλους, επισκέπτεται τον Χόρχε, ένα ιδιόρρυθμο ψυχοθεραπευτή που ακολουθεί τη μέθοδο της Gestalt, βασισμένη στην συνειδητοποίηση του «εδώ και τώρα» και στην ανακάλυψη του εαυτού μέσω της αυτογνωσίας… η «θεραπεία» που προτείνει δεν περιέχει συνήθεις συμβουλές και επιστημονικές θεωρίες, αλλά απλές, γλαφυρές, ελκυστικές, σχεδόν παιδιάστικες ιστορίες με μορφή παραβολών και βαθύ περιεχόμενο, που είτε αντλεί από τη λαϊκή παράδοση, είτε εφευρίσκει με τη φαντασία του, προσφέροντας με τρόπο εναλλακτικό το ζητούμενο «ηθικό δίδαγμα»για την αντιμετώπιση θεμάτων όπως το άγχος, η ανασφάλεια, το ψέμα, η ενοχή, ο θάνατος, η αποδοχή, η συγχώρεση κλπ… Οπότε σε κάθε επίσκεψη του Ντέμιαν που θέτει ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, αντί άλλης απάντησης ο Χόρχε ρωτάει «Να σου πω μια ιστορία;» κι ο θεατής απολαμβάνει τη δραματοποίηση καθεμιάς μέχρι το συγκινητικό πέρας των συνεδριών…

Ένα καταξιωμένο, αγαπημένο, ουσιαστικό κείμενο του Μπουκάι, που μέσα από την αφοπλιστική απλότητα των σοφών ιστοριών του, καταφέρνει να εντυπώσει ανεξίτηλα στο μυαλό σπουδαία «μαθήματα ζωής», με δύναμη που μόνο η απλότητα διαθέτει, καθώς αφαιρεί οτιδήποτε παραπανίσιο λειτουργεί ως περισπασμός και κρατά ακριβώς το κουκούτσι της ουσίας… το οποίο επιπλέον μεταφέρει με τρόπο άκρως ελκυστικό χρησιμοποιώντας σαν όχημα παραστατικές, παραμυθένιες αφηγήσεις, ικανές να πετύχουν με ελάχιστα λόγια όσα ποτέ δεν θα μπορούσαν οι φλύαρες, βαθυστόχαστες θεωρίες… αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που δεν ξεχνιούνται με τίποτα, στοχεύοντας καίρια στην καρδιά του ζητήματος που πραγματεύονται και ο λόγος που οι ευφάνταστες ιστορίες του Μπουκάι αγκαλιάστηκαν θερμά για το λιτό και συνάμα σοφό τους περιεχόμενο… Ωστόσο εν προκειμένω αξίζουν ιδιαίτερα εύσημα στον Δημήτρη Πλειώνη για τον τομέα της διασκευής, καθώς με πρώτη ύλη 15 αυτόνομες ιστορίες, δημιούργησε μια δομημένη παράσταση με αρχή- μέση- τέλος, με εσωτερική συνοχή, με θεατρική επάρκεια και συνέπεια…

Και φυσικά τα κυρίως εύσημα θα αποδοθούν στον ίδιο με την ιδιότητα του σκηνοθέτη για το εξαιρετικό αποτέλεσμα που συνδύασε λιτότητα, σκηνική ευφυία, αισθητική, φαντασία, αποτελεσματικότητα… άλλωστε για την αφαιρετική και απλούστατη (αλλά καθόλου απλοϊκή) γραφή του Μπουκάι, η επιλογή της λιτότητας σε μια μίνιμαλ σκηνοθεσία ήταν μονόδρομος, ωστόσο εμπλουτίστηκε με μικρά έξυπνα ευρήματα επί σκηνής, δραματοποιώντας κάθε σύντομη ιστορία με ευφάνταστο τρόπο, ενδιαφέρουσα θεατρικότητα, ελάχιστα συμβολικά αξεσουάρ που έδιναν ενδεικτικά – αποτελεσματικά το εκάστοτε στίγμα, με συμμετοχή στη δραματοποίηση δυο γυναικών ηθοποιών καθισμένων στην πλατεία… Επιπλέον έδεσε εύστοχα με συνεχή ροή και ενότητα τις σκηνές των επισκέψεων που κατέληγαν κάθε φορά σε μια διαφορετική ιστορία συνυφασμένη με το θέμα της συνεδρίας, χρησιμοποιώντας μουσικές γέφυρες και αλλαγές φωτισμών, ενώ επένδυσε απρόσμενα και ευχάριστα σε μια ανάλαφρη κωμικότητα με φωτεινούς τόνους αισιοδοξίας σε μια παράσταση με ενέργεια, ζωντάνια, ρυθμό, ευρηματική έναρξη κι ακόμα πιο ευρηματικό, θεαματικό, συναισθηματικό φινάλε, όπου βέβαια δεν έλειψε το διαδραστικό κομμάτι με εμπλοκή των θεατών…

Άψογη επίσης υποκριτικά η τετραμελής ομάδα των πολλαπλών ρόλων, με τον Δημήτρη Πλειώνη στον ρόλο του Ντέμιαν να δίνει τον ρυθμό ως αθέατος «μαέστρος της ορχήστρας», με περίσσεια ενέργεια τόσο στη σκηνή όσο και στην πλατεία επικοινωνώντας με τον κόσμο, με έντονο ταπεραμέντο, εκφραστικότητα, αίσθηση του χιούμορ, φυσικότητα, συμμετέχοντας επίσης όπως όλοι στη δραματοποίηση των ιστοριών… Ο Στέλιος Ξανθουδάκης υποδύθηκε τον ψυχολόγο Χόρχε- καθώς και αρκετούς ετερόκλητους ρόλους- με μέτρο, λιτότητα, πειστικότητα και τη σωστή δόση «αποστασιοποίησης» του θεραπευτή από τον θεραπευόμενο, δίνοντας χωρίς καθόλου υπερβολές το εναλλακτικό στίγμα της προσέγγισης, μακριά από σοβαροφανή στερεότυπα… Οι δυο γλυκύτατες θηλυκές παρουσίες, η Μαλαματένια Γκότση και η Δώρα Χουρσανίδου που συμμετείχαν αποκλειστικά στην υλοποίηση των ιστοριών ενσαρκώνοντας διαφορετικούς χαρακτήρες, υπήρξαν άκρως αποτελεσματικές με την θαυμάσια υποκριτική ευελιξία τους, την ετοιμότητα, τη δουλεμένη κινησιολογία, τη σκηνική αντίληψη, ως ένα άριστα συντονισμένο σύνολο όλοι τους…

Το απέριττο αφαιρετικό σκηνικό με την κομψή αισθητική και τις πολυμορφικές «εύπλαστες πολυθρόνες» που μεταλλάχθηκαν έξυπνα και συμβολικά για τις ανάγκες των αφηγήσεων, εξυπηρέτησε πολύ λειτουργικά τη σκηνοθεσία, το ίδιο και οι φωτισμοί με τις μελετημένες αλλαγές τους στη διαδοχή των σκηνών, ενώ οι μουσικές επιλογές ενδιάμεσα από ευχάριστα, τρυφερά, μελωδικά κομμάτια κυρίως ισπανόφωνα, διαμόρφωσαν μια φωτεινή ατμόσφαιρα «εξωστρέφειας» και γλυκύτητας κι όσο για τα κοστούμια ακολούθησαν πιστά το διάχυτο πνεύμα απλότητας…

Οι «μικρούλες» παρατηρήσεις μας εντοπίζονται σε δύο μόνο σημεία… Καταρχάς στο κομμάτι της διαδραστικότητας, που παρότι στην παρούσα περίπτωση έδενε με λογικό πρόσχημα τη συμμετοχή των θεατών σε μια «μαζική συνεδρία», εντούτοις, σχεδόν κάθε φορά που επιχειρείται, παραμένει άνευρο και αμήχανο κομμάτι που αποδυναμώνει τη ροή της παράστασης άνευ ουσίας, προσθέτοντας απλά μερικά αδιάφορα λεπτά στη διάρκειά της… κι εδώ η πρόθεση για συμμετοχή έμεινε ευσεβής πόθος ως συνήθως, ενώ το μοίρασμα των ρητορικών ερωτήσεων στο τέλος έμοιαζε με αχρείαστη σχολική άσκηση… Και ένα δεύτερο σημείο που θα επισημαίναμε αφορά στην κάπως μονότονη επανάληψη του ίδιου μοτίβου «να σου πω μια ιστορία», που από ένα σημείο και μετά ακούγεται μηχανικό και ως προβλέψιμο κάθε φορά στερεί τη ζωντάνια μιας διαφοροποίησης έστω σε κάποια σημεία…

Εν κατακλείδι αυτό που έχει σημασία είναι ότι πρόκειται για παράσταση που αναδεικνύει το εύληπτο κείμενο ουσίας του Μπουκάιμε μια λιτή, ευφυή, καλαίσθητη σκηνοθεσία, με φωτεινή ατμόσφαιρα, με θαυμάσιες ερμηνείες και φεύγοντας παίρνεις οπωσδήποτε «κάτι» μαζί σου…

Πίτσα Στασινοπούλου
πηγή: ιστοσελίδα/portal "Κουλτουρόσουπα"