22/04/2019
Τα παιδιά είναι ανοιχτοί δέκτες για αυτό και εμείς πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο τι μοιραζόμαστε μαζί τους και τι κυρίως προτείνουμε Δημήτρης Πλειώνης
Ονειρευόταν μικρός να συμμετάσχει κάποια στιγμή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όμως η λατρεία του για τις ιστορίες του Τζιάνι Ροντάρι, τον οδήγησαν στο στίβο…του θεάτρου και πιο συγκεκριμένα στο είδος του παιδικού θεάτρου.
Δουλεύοντας για παραπάνω από πέντε χρόνια με τη Ξένια Καλογεροπούλου και τον Θωμά Μοσχόπουλο, καθώς και με τον Δημήτρη Σεϊτάνη, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Πλειώνης δημιούργησε τη δική του παιδική θεατρική ομάδα, το Τόπι, δίνοντας μια διαφορετική αίσθηση για το παιδικό θέατρο απ’ ότι έχει συνηθίσει να βλέπει το κοινό του συγκεκριμένου είδους.
Ο Δημήτρης Πλειώνης μίλησε στο Vaterlo 2013 για το πώς ξεκίνησε την ομάδα Τόπι, για το παιδικό θέατρο, για τις φετινές παραστάσεις με το "Παραμύθια για να σπάτε κέφι", αλλά και για τα σπουδαία μηνύματα που αναδύονται στα παιδιά.
"Ο Τζιάνι Ροντάρι μιλάει κυριολεκτικά στην φαντασία των παιδιών όσο κανένας άλλος. Έχει βρει έναν κώδικα επικοινωνίας μοναδικό και αξεπέραστο", αναφέρει ο Δημήτρης Πλειώνης συμπληρώνοντας ότι αυτό του έδωσε και την αφορμή να διασκευάσει τα κείμενα του Ροντάρι ώστε να δημιουργηθεί μια παράσταση που όλα τα παιδιά να είναι στο αέρα!
Τα παραμύθια του Τζιάνι Ροντάρι είναι επίκαιρα όσο ποτέ μιας και έννοιες όπως ο ρατσισμός και η προκατάληψη κυριαρχούν στην εποχή μας. Πώς τα αντιλαμβάνονται τα ίδια τα παιδιά;
Στις φετινές ιστορίες μας τα βασικά θέματα που ασχολούμαστε είναι η διαφορετικότητα , ο εθισμός στις μηχανές (ηλεκτρονικές και μη – πόσο μπροστά έβλεπε ο Ροντάρι πριν 30 χρόνια), η ομαδικότητα , η προκατάληψη μέσα από διάφορες διαδράσεις μαζί με τα παιδιά. Τα παιδιά είναι μέρος αυτής της παράστασης , και κομμάτι της εξέλιξης της. Σηκώνονται, χορεύουν, τραγουδούν, παίζουν αλλά και λένε την γνώμη τους . Είναι βασικό για μένα να ταρακουνούμε τον μικρό θεατή, να τον «ξυπνάμε» από την θέση του και νομίζω ότι σε αυτήν την παράσταση τα καταφέρνουμε και με το παραπάνω.
Ποιος ήταν ο κύριος λόγος που σας οδήγησε να ιδρύσετε μία παιδική θεατρική ομάδα;
Ήθελα να κάνω ένα θέατρο για παιδιά όπως θα ήθελα να το έβλεπα εγώ αν ήμουν παιδί. Με πολύ χιούμορ, και διαφορετικά κείμενα από αυτά που παίζονταν ξανά και ξανά , έχουμε ασχοληθεί με Μπουκάι για πρώτη φορά εμείς στην Ελλάδα, ενώ ο Ροντάρι είχε παιχθεί ξανά πριν 20 χρόνια.
Τα παιδιά μπορούν εύκολα να αντιληφθούν το χιούμορ μιας παιδικής παράστασης, αλλά ταυτόχρονα και μέσα από αυτό τα άκρως ενδιαφέροντα μηνύματα;
Τα παιδιά είναι ανοιχτοί δέκτες για αυτό και εμείς θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο τι μοιραζόμαστε μαζί τους και τι κυρίως προτείνουμε. Η σημερινή γενιά παιδιών όμως σιγά , σιγά αλλάζει. Τα παιδιά – λόγω εποχής – έχουν εθιστεί στην εικόνα , στο γρήγορο , στο καθιστό παιχνίδι.. Σε μια ιστορία από την φετινή μας παράσταση «παραμύθια για να σπάτε κέφι» σε κείμενα του Ροντάρι ,ένα πωλητής πουλάει σε ένα γονιό μια μηχανή που κάνει όλα τα μαθήματα του σχολείου. Όταν ο γονιός ρωτάει πόσο κοστίζει η μηχανή, ο πωλητής απαντάει ότι δεν θέλει χρήματα. Ο γονιός επιμένει μα δεν φαντάζομαι να δουλεύετε δωρεάν ; Και ο πωλητής επιμένει λέγοντας ότι δεν θέλει μεν χρήματα αλλά θέλει για αντάλλαγμα το μυαλό του παιδιού του…
Αφού η μηχανή θα κάνει όλα τα μαθήματα σε τι θα του χρησιμεύει το μυαλό…..
Η ιστορία μας συνεχίζεται στο θέατρο και δεν θα σας την αποκαλύψουμε αλλά δίνει τροφή για σκέψη , και αυτό είναι που μας ενδιαφέρει. Κάθε φορά που ακούγεται η ατάκα «Θέλω το μυαλό του παιδιού σας» ακούγεται από τους μικρούς θεατές ένα μακρόσυρτο ααααααα.
Από την Κυριακή των Παπουτσιών, που πρωτοεμφανιστήκατε στο θέατρο το 1998 μέχρι το σήμερα και στην ομάδα Τόπι. Έχει αλλάξει το θέατρο;
Έχουν περάσει 20 χρόνια. Το θέατρο έχει περάσει την άνθιση της τηλεόρασης που το επηρέασε σε όλα τα επίπεδα αλλά και την κάμψη αυτής, έχει περάσει από την αλλαγή φρουράς στο Εθνικό με την έλευση του Χουβαρδά, του Μοσχόπουλου και της γενιάς του Αμόρε που έφεραν έναν άλλον αέρα στο θέατρο μια πειραματική νέα πνοή , έχουμε τις πολλές νέες ομάδες που για μένα είναι ένα ελπιδοφόρο γεγονός αλλά και την έλλειψη πόρων τα τελευταία χρόνια σε συνάρτηση με τους μισθούς που έχουν φτάσει στο κατώτατο επίπεδο. Υπάρχουν ηθοποιοί εξαιρετικοί , υπάρχει διάθεση αλλά γίνονται τα πάντα με προσωπικό μόχθο και θυσίες.
Είχατε ασχοληθεί στο παρελθόν με τον αθλητισμό και μάλιστα σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Ποιες ομοιότητες και διαφορές βρίσκετε με το θέατρο;
Όπως και στο πρωταθλητισμό έτσι και στο θέατρο για να τα καταφέρεις χρειάζεσαι θυσίες. Ισχυρή θέληση , υπομονή και επιμονή. Επίσης πίστη σε αυτό που κάνεις . Ο δρόμος του καλλιτέχνη όπως και αυτός του αθλητή είναι ένας μοναχικός δρόμος, πρέπει λοιπόν να είσαι καλά με τον εαυτό σου γιατί είναι πολλές οι φορές που είσαι εντελώς μόνος σου εκεί έξω….
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Διασκευή - σκηνοθεσία Πλειώνης Δημήτρης
Σκηνογράφος/ Ενδυματολόγος Μαντώ Ψυχουντάκη
Μουσική Νάσσος Σωπίλης
Κίνηση, Χορός Αγνή Παπαδέλη Ρωσσέτου
Φωτογραφίες Γιώργος Κοκονός
Design Φώτης Πολίτης
ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Μαρίνα Πανηγυράκη
Στέλιος Ξανθουδάκης
Εύη Καρρά
Δημήτρης Πλειώνης
